سینما و آغاز ورشکستگی | چرا هیچ فیلمی در اکران نمی‌فروشد؟ | فیلم‌هایی که برای جذب بودجه دولت ساخته می‌شوند نه مخاطب
تاریخ انتشار: ۱۵ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۳۴۷۲۰۴
همشهری آنلاین- شهاب مهدوی: فروش ناامیدکننده «بیرو» جز دلایلی که مرتبط با خود فیلم است و فاقد جذابیت لازم برای اقبال عمومی است و پیشینه ضعیف درام‌های ورزشی در ایران، به حال و هوای حاکم بر کلیت اکران فیلم در ایران نیز بازمی‌گردد. پرسش اصلی این نیست که چرا بیرو نمی‌فروشد، موضوع این است که هیچ فیلمی در سینماها با استقبال مواجه نمی‌شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به هزار و یک دلیل عادت سینمارفتن از سر ملت افتاده و مهم‌ترین فرصت برای آشتی مخاطب هم در ابتدای امسال، با گران‌کردن بلیت سینماها که با افزایش نرخ تورم و بالا رفتن بهای کالاهای اساسی همراه شده بود، از دست رفت. در انتهای سال گذشته اعضای شورای صنفی نمایش و سینماداران استدلال‌های خود را برای بالابردن بهای بلیت داشتند، ازجمله ثابت‌ماندن بهای بلیت در شرایطی که در طول ۲سال همه‌چیز گران شده بود و رکود و زیان‌دهی سالن‌های سینما، به‌دلیل وضعیت تعطیل، نیمه‌تعطیل ایام کرونا. نتیجه بلیت ۴۵هزار تومانی شد که بعد از چند ماه بارها با اجرای طرح‌های مختلفی چون بلیت نیم‌بها و شناور کردن بهای بلیت، کار به تخفیف برای جذب تماشاگر کشید. نیم‌بها اگر هم معجزه‌ای کرد، مقطعی و موقت بود.
شرایط اجتماعی، مهم ترین عاملشرایط اجتماعی هم مزید بر علت شد تا کار به جایی برسد که تهیه‌کنندگان حاضر به اکران فیلم‌هایشان نشوند. بعد از یک ماه تردید و تدبیر نهایتا صاحبان چند فیلم پیشقدم اکران شدند که افتتاحیه‌شان نشان می‌دهد چه مسیری را در روزهای آتی طی خواهند کرد. فروش انیمیشن «لوپتو» نسبتا قابل‌قبول، گیشه «طبقه یک‌ونیم» زیر متوسط و بیرو هم که وضعیت فاجعه‌باری دارد.
برهوت حاکم بر اکران عمومی را باید در سطحی فراتر از اتفاق‌های روز ارزیابی کرد. اینکه فلان فیلم فروش بهتری دارد و فیلم دیگر در جذب تماشاگر ناکام مانده، بحث‌های ثانویه است. معضل اصلی قهر دامنه‌دار مخاطب با سینمای ایران است؛ مخاطبی که به‌سختی قانع می‌شود راهی سالن‌های سینما شود و اگر فروش چند فیلم کمدی و یکی دو انیمیشن را درنظر نگیریم، می‌شود گفت همه فیلم‌های اکران‌شده در سینمای ایران شکست تجاری می‌خورند مگر اینکه خلافش ثابت شود.
در مورد بسیاری از فیلم‌ها بحث بر سر این است که میزان ضرر چقدر است وگرنه در مورد نفس زیان اقتصادی و ناتوانی در بازگشت سرمایه تردیدی وجود ندارد. داستان ورود سرمایه به سینمای ایران هم ارتباط تنگاتنگی با قهر تماشاگر از سینما دارد.
به این معنا که سینمای ایران به مرور حساب خود را از تماشاگر جدا کرده است و در مواردی انعکاس میزان استقبال از فیلم‌های حتی به ظاهر موفق هم بیشتر از اطلاع‌رسانی دقیق محصول خبرسازی روابط‌عمومی‌هاست وگرنه همه می‌دانند که ۵میلیارد فروش برای یک محصول دولتی که ۱۰میلیارد صرف هزینه تولیدش شده یعنی زیان‌دهی کامل فیلم.
حساب سینمای ایران از مخاطب جداستنکته اینجاست که بخش دولتی بودجه‌ای مصوب دارد که آن را برای فیلم‌ها هزینه می‌کند و بازگشت سرمایه برایش خیلی موضوعیت ندارد و بخش خصوصی هم بیشتر با سرمایه‌های سرگردان و در مواردی مشکوک فیلم می‌سازد و برخی از دفاتر فیلمسازی بیشتر شبیه شرکت‌های پیمانکاری شده‌اند و نقش تهیه‌کننده به مجری طرح تقلیل یافته است. همه اینها نشانه‌های آشکاری از جداکردن حساب سینمای ایران از مخاطب هستند. نوعی استغنا بر دست‌کم نیمی از تولیدات سالانه حاکم شده که نتیجه‌اش همین سالن‌های خالی از تماشاگر است.
راه‌حل، بازگشت به روال طبیعی سینماست؛ بازگشت به این اصل ظاهرا بدیهی که فیلم باید برای تماشاگر ساخته شود نه برای جذب سرمایه دولتی، خصوصی یا خصولتی و کسب سود از طریق تولید و نه اکران. اصل داستان این است و ابتدا باید سر این موضع ایستاد و بعد از آن است که می‌توان پای عوامل دیگر را وسط کشید.
این برهوتی که امروز بر گیشه حاکم شده، محصول زیست غیرطبیعی سینمای ایران است. اگر این زیست طبیعی شد و اگر سوددهی از طریق گیشه و جذب تماشاگر امکان‌پذیر شد، می‌شود درباره مسائل دیگری هم بحث کرد. در شرایط فعلی اما هر داستان دیگری حکم حواشی زائد بر اصل را دارد.
مدل و ستاره تلویزیون فرانسه مسلمان شد کد خبر 717856 منبع: روزنامه همشهری برچسب‌ها سازمان سینمایی کشور کارگردانان سینمای ایران بازیگران سینما و تلویزیون ایران سینمای ایرانمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: سازمان سینمایی کشور کارگردانان سینمای ایران بازیگران سینما و تلویزیون ایران سینمای ایران سینمای ایران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۳۴۷۲۰۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کدام فیلم‌های سینما به جامعه کارگری ادای دین کردند؟
به گزارش گروه فرهنگ و هنر ایسکانیوز، فیلم‌های سینمایی با محوریت کار و کارگر که در طبقه‌بندی ژانر اجتماعی قرار می‌گیرد، همواره با اقبال مخاطب مواجه بوده است، فیلم‌هایی که افزون‌بر تصویر کردن دغدغه و روزگار پر محنت این قشر تلاش‌گر، در دل قاب‌های سخنگوی خود روایتگر آسیب‌های اجتماعی نیز بوده‌اند.
گرچه سینمای کارگری در ایران به‌دنبال سینمای نئورئالیسم ایتالیا پیش از وقوع انقلاب اسلامی کلید خورد، اما دیری نپایید که با گذشت سال‌های نه چندان طولانی از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، سینمای کارگری رنگ بیشتری به خود گرفت؛ سینمایی که گذشته از سهراب شهیدثالث و کامران شیردل تا پیش از نیمه دوم دهه ۵۰، خسرو سینایی، عباس کیارستمی، رخشان بنی‌اعتماد، کیانوش عیاری، ابوالفضل جلیلی، اصغر فرهادی و سعید روستایی را در دایره مهم‌ترین فیلمسازان خود از بعد از وقوع انقلاب می‌بیند.
در کنار فیلم‌هایی چون «نگهبان شب» و «جنگ جهانی سوم» از رضا میرکریمی و هومن سیدی که مهم‌ترین نماینده‌های آثار کارگری اخیر سینمای ایران شمرده می‌شوند، از «به‌آهستگی» مازیار میری، «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» وحید جلیلوند، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «شیفت شب» نیکی کریمی، «پنج ستاره» مهشید افشارزاده و «ساعت ۵ عصر» مهران مدیری می‌توان از دیگر آثار عرصه یادشده یاد کرد.
همچنین مجید مجیدی با «آواز گنجشک‌ها»، علی رفیعی با «آقا یوسف»، بهرام توکلی با «اینجا بدون من»،جمشید محمودی با «چند متر مکعب عشق»، احمدرضا معتمدی به واسطه «آلزایمر» و منوچهر هادی به‌واسطه «کارگر ساده نیازمندیم»، از جمله دیگر کارگردانانی هستند که با ساخت فیلم‌های یادشده در تولید آثار سینمای کارگری دستی بر آتش داشته‌اند.
البته پیداست که در برخی از آن‌ها نظیر «جدایی نادر از سیمین»، نقش کار و کارگر، محوری و موضوع اصلی نیست اما به نوبه خود بر آن بودند تا ادای دینی به این صنف آسیب‌پذیر جامعه داشته باشند.
به هر روی سینمای ایران به واسطه دغدغه و ذوق سینماگرانش همواره بر آن بوده تا در کنار سایر متعلقات آثار اجتماعی، موضوعات کار و کارگری را نیز به کانونی از تصاویر قصه‌گو بدل کند. که در این زمینه گامهای خوبی نیز برداشته است.
انتهای پیام/
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند